Likier ananasowy

Ostatnio po macoszemu traktuję wyrób domowych napojów alkoholowych. Stare zapasy już na wykończeniu i trzeba zacząć je uzupełniać. Dlatego przygotowałam likier ananasowy. Właściwie dwa likiery, ale przygotowuje się je jednocześnie. Jeden z nich można pić od razu, drugi musi trochę odstać.

LIKIER ANANASOWY

1 świeży ananas

2 x 3/4 szklanki cukru

1/2 litra czystej wódki

2 pomarańcze

2 mandarynki (dobrze wyszorowane, najlepiej niepryskane)

2 słoiki o pojemności 0,5 l

Ananas dokładnie myjemy szczoteczką pod bieżącą wodą. Odcinamy liście. Owoc obieramy i łupiny (pokrojone na dość małe kawałki) wkładamy do małego rondelka. Połowę ananasa kroimy w plasterki grubości ok. 1 cm.  Foremką do ciasteczek (okrągłą) wycinamy z plasterków równe koła. Ważne jest aby plaster ananasa miał średnicę otworu w słoiku, a w zasadzie najlepiej aby słoik miał kształt walca, bez zwężenia u góry, wtedy plastry będą ładnie układać się w słoiku. Drugą foremką, mniejszą, wycinamy zdrewniały środek. Ten zdrewniały środek wrzucamy do rondelka ze skórkami (to będzie rondelek nr 1). Drugą połówkę ananasa pozbawiamy zdrewniałego środka (zdrewniały środek wrzucamy do rondelka nr 1) i kroimy na małe kawałki. W drugim rondelku (to będzie rondelek nr 2) umieszczamy 3/4 szklanki cukru i szklankę wody. Gdy woda się zagotuje, a cukier rozpuści wkładamy, do gotującego się syropu, na 30 sekund plastry (te z dziurką) ananasa. Po 30 sekundach wyjmujemy i odkładamy na talerzyk do wystygnięcia. Teraz do syropu wsypujemy ananas pokrojony na drobne kawałki i 2 obrane pomarańcze (pokrojone w małe kawałki). Gotujemy na wolnym ogniu około 15 minut. Tymczasem do rondelka nr 1 wlewamy szklankę wody (gdyby skórki bardzo wystawały nad powierzchnie wody dolejcie więcej, później można mocniej odparować żeby zredukować ilość płynu) i wrzucamy mandarynki przekrojone na 4 części (ze skórką). Wszystko to doprowadzamy do wrzenia i gotujemy na wolnym ogniu około pół godziny. Gdyby płyn mocno odparował w czasie gotowania, to można dolać trochę wody.

Zawartość rondelka nr 2 (ananas w drobnych kawałkach i pomarańcze) miksujemy blenderem na miazgę. Miksujcie dość długo aby powstał zawiesisty sok. Sok przecedzamy przez sitko o dużych ! oczkach. Na sitku mają pozostać największe, niedomiksowane kawałki, reszta zawiesiny ma „przelecieć” przez sitko i pozostać w likierze.  Powstałą zawiesinę przelewamy do słoika (lub butelki) i dodajemy 250 ml wódki.  Z podanych proporcji, po gotowaniu i częściowym odparowaniu, powinno pozostać około 250 ml zawiesistego soku co w połączeniu w 250 ml wódki idealnie się zmieści w 0,5 l słoiku. Jeżeli będzie nadwyżka zawsze można spróbować trochę likieru przed zamknięciem słoika lub butelki :).  Ten likier można pić już tydzień po przygotowaniu, ale lepszy będzie gdy postoi trochę w zapomnieniu. Ponieważ likier jest bardzo zawiesisty, to w czasie „spoczynku” płyn się rozwarstwi, osad opadnie na dno, a na górze zostanie przejrzysty płyn. Przed użyciem/spożyciem trzeba likier wymieszać, bo właśnie ta zawiesina nadaje smaku.

Teraz zajmujemy się rondelkiem nr 1. Zlewamy ananasowo – mandarynkowy wywar, dodajemy cukier, mieszamy do rozpuszczenia cukru i odstawiamy do ostygnięcia. Wywaru powinno być około 250 ml. Jeżeli jest go za dużo  trzeba go odparować, jeżeli za mało to uzupełnić przegotowaną wodą. Do słoika wkładamy krążki ananasowe. Zimny wywar przecedzamy przez filtr do kawy, łączymy z alkoholem i wlewamy do słoika z plastrami ananasa. Słoik szczelnie zamykamy i odstawiamy likier na 4 tygodnie. Ananasa możemy wykorzystać do dekoracji deserów, jako dodatek do lodów i kremów do ciast.

Wydrukuj przepis

Faworki (chrust) na piwie

Przepis na faworki z dodatkiem piwa mam od dawna. Jednak nieustannie piekłam faworki z przepisu mojej Babci, bo przed wypróbowaniem „piwnego” przepisu powstrzymywała mnie obawa przed drożdżowym posmakiem faworków. W końcu zebrałam się na odwagę i usmażyłam faworki z ciasta z dodatkiem piwa.  Wyszły bardzo smaczne, ale mniej chrupiące od tych Babcinych. Trzeba je dobrze wysmażyć aby zachowały chrupkość po ostygnięciu. Te z Babcinego przepisu są chrupiące nawet wtedy, gdy są dosyć jasne. Ale to już zależy co kto lubi :).

FAWORKI  NA  PIWIE

1 1/2 szklanki mąki

3 żółtka

1 łyżka miękkiego masła

szczypta soli

ok. 1/3 szklanki piwa

tłuszcz do smażenia

cukier puder do posypania

Mąkę, żółtka, sól i masło umieszczamy w misce miksera. Zaczynamy miksować i w czasie miksowania dodajemy stopniowo piwo. Nie wlewamy całego piwa od razu, ponieważ ta ilość ok. 1/3 szklanki jest orientacyjna. Może zdarzyć się tak, że wystarczy wlać mniej piwa, a może trzeba będzie dodać jeszcze 1 lub 2 łyżki piwa. Wszystko zależy od wielkości żółtek i wilgotności mąki.  Piwa należy dodać tyle by ciasto było zwarte, lśniące i gładkie. Konsystencją ma być zbliżone do ciasta na makaron, powinno być trochę bardziej miękkie od makaronowego.

Nie wybijałam faworków wałkiem, a jedynie dość długo wyrabiałam ciasto mikserem na najwolniejszych obrotach. Ciasto się tak napowietrzyło, że w czasie wałkowania było słychać jak pękają pęcherzyki powietrza :). Ciasto na faworki wałkuję zawsze wałkownicą do makaronu – szybko, równo i cienko :).

Ciasto kroimy na paski o wymiarach 2 cm x 10 cm. W środku robimy nacięcie długości 2 cm i przewlekamy przez nie jeden koniec ciasta.

Faworki smażymy w gorącym tłuszczu. Usmażone faworki układamy na ręczniku papierowym do odsączenia. Ciepłe posypujemy cukrem pudrem.

Wydrukuj przepis

Pączki – rurki ze śmietaną

Oglądałam niedawno jakiś włoski program, w którym jedna pani smażyła pączki-rurki. Poszperałam w internecie i znalazłam kilka przepisów na takie pączki. Na bazie tych przepisów stworzyłam recepturę optymalną :). Trochę musiałam pokombinować z mąką, bo wszystkie włoskie receptury zalecały użycie manitoby, której nie miałam w swoich „mącznych” zasobach. Co ciekawe jednym ze składników ciasta jest gotowany ziemniak, który sprawia, że ciasto jest puszyste, miękkie i bardzo delikatne.

PĄCZKI – RURKI

45 g cukru

70 ml letniego mleka

20 g świeżych drożdży

2 jajka

50 g miękkiego masła

1 średni ziemniak (ok. 120-140g)

350 g mąki pszennej 450

tłuszcz do smażenia

300 ml śmietany kremówki

2 łyżki cukru pudru

Cukier rozcieramy z drożdżami, mlekiem i 3 łyżkami mąki. Odstawiamy na 20 minut do wyrośnięcia.

Ziemniaka gotujemy do miękkości w osolonej wodzie. Rozgniatamy go z masłem na puree. Ziemniaka trzeba rozgnieść bardzo dokładnie żeby nie pozostały grudki. Można też przecisnąć ziemniaka przez praskę.

Pozostałą mąkę wsypujemy do misy miksera. Do mąki dodajemy jajka i zaczyn drożdżowy. Chwilę mieszamy i dodajemy ziemniaka z masłem. Początkowo ciasto może się wydawać zbyt zwarte i gęste jak na drożdżowe, ale niech Was nie skusi dodać płynu! Po kilku minutach wyrabiania ciasto się mocno rozluźni. Po około 10 minutach wyrabiania odstawiamy ciasto do wyrośnięcia na minimum godzinę. Ciasto powinno podwoić objętość.

Wyrośnięte ciasto wykładamy na blat wysypany mąką. Wałkujemy na grubość 0,5 cm i tniemy na paski o szerokości 1 – 1,5 cm. Długość paska zależy od wielkości metalowej rurki. Pasek ciasta powinien być takiej długości aby nawinąć go na rurkę pozostawiając z obu stron centymetrowe kawałki rurki bez ciasta. Pozostawienie tego kawałka rurki jest konieczne. Ciasto podczas smażenia rośnie i wtedy wypełni to miejsce, ale na tyle by swobodnie wyjąć rurkę z pączka. Gdy nawiniecie ciasto na całą rurkę to w czasie smażenia ciasto „wyjdzie” poza metalową rurkę. Rurka zostanie jakby zapieczona w cieście i trudno ją będzie usunąć nie uszkadzają pączka. Ciasto nawinięte na rurkę dobrze zlepiamy na końcu i odkładamy na 5-10 minut do wyrośnięcia (miejscem zlepienia do dołu). Pączki smażymy na głębokim tłuszczu do zrumienienia. Smażenie pączków z rurką metalową różni się tym od smażenia zwykłych pączków, że trzeba je cały czas obracać w czasie smażenia aby równomiernie się zrumieniły.

Usmażone pączki osączamy na ręczniku papierowym.

Śmietanę ubijamy z cukrem na sztywno. Zupełnie zimne pączki napełniamy śmietaną i posypujemy cukrem pudrem.

Jeżeli nie macie metalowych rurek to możecie upiec z tego ciasta normalne, okrągłe pączki.

Wydrukuj przepis

Bębenek (ozdoby świąteczne)

Przeglądając różne strony internetowe z rękodziełem natknęłam się na zdjęcia choinek, które ozdobione były wyłącznie „rękodzielniczymi” ozdobami. Wiem, że już zapomnieliście o Bożym Narodzeniu, a myśli raczej krążą wokół Wielkanocy, ale musiałam zrobić bębenek, który mnie zauroczył. Ponieważ nie miałam schematu więc haftowałam „na oko”.  Sam pomysł pochodzi chyba z książki  „101 ozdób świątecznym” Vanessy Ann, ale pewności nie mam :). Marzy mi się choinka z takimi ozdobami :). Może w przyszłym roku…

Bębenek wykonany jest haftem krzyżykowym. Formę walca nadałam mu łącząc prostokątny kawałek zahaftowanej kanwy wzdłuż krótszego brzegu. Miejsce łączenia wypełniłam krzyżykami, zgodnie z wzorem, bo dzięki temu nie widać łączenia :). Góra i dół bębenka wykonana jest z czerwonego filcu. Pałeczki to wykałaczki + czerwone koraliki. Całość ozdobiłam złotym sznureczkiem. Bębenek ma 6 cm wysokości i 3,5 cm średnicy.

Torebko – plecak

Jakiś czas temu udało mi się kupić wielki kawał skóry. Piękny! Kolor: bardzo ciemny fiolet, prawie czarny, matowy. A ponieważ sezon kiermaszowo – jarmarczny za mną to wreszcie zabrałam się do szycia torebko-plecaka. Takie połączenie torebki i plecaka to idealne rozwiązanie dla przemieszczających się na motocyklu. Zwłaszcza dla mnie, bo nie lubię nosić plecaka zamiast torebki, a w czasie jazdy na moto torebusia nieco przeszkadza :).
Torebko – plecak uszyłam bez wykroju, jedynie zrobiłam sobie formę papierową, bo szycie skóry to nie żarty, nie ma prucia i poprawek, bo zostają dziurki po igle. To moje pierwsze zmagania z prawdziwą skórą, ale chyba nie wyszło źle?
Torebka ma wstawki z czerwonej skóry (to odzysk z jakiejś okropnej, skórzanej spódnicy z lat 80tych, która czekała w szafie na „swój czas”). Podwójne uszy pozwalają na założenie torebki na plecy, paski są tak zamontowane, że w czasie zakładania torebki na plecy torebka ściąga się i tworzy trójkątny plecak. Skóra jest bardzo miękka i fantastycznie się układa więc transformacja w plecak przebiega bez problemu :).
Skórę usztywniłam podwójną warstwą flizeliny z klejem. Torebka ma wszytą podszewkę w dwóch kolorach (czerwonym i czarnym), w środku kieszonka zamykana na zamek i uszko do zaczepienia smyczy z kluczami lub telefonem. No i wreszcie wykorzystałam moją nową praskę kaletniczą :).